Reeds gedurende -wat is het, zes of zeven jaren?- komt Julie bij ons, voor Marieke. Wanneer wij 's avonds weggaan naar een feest, of overdag opvang nodig hebben, om haar in bad te zetten ook, woorden en liedjes te leren, fotoboekjes te bekijken, te fluiten, te wandelen... De laatste tijd gaat het erom 'er gewoon te zijn'.
Babysitten is dat niet -het woord alleen al. Oppas, kindermeisje... geen enkele van die benamingen sluit volgens ons aan bij wat ze voor haar doet. Voor Marieke is het nochtans in alle eerlijkheid zo duidelijk als maar kan zijn. Zij spreekt van 'mijn vriendin'.
