We hadden wel vermoed vandaag naar huis te kunnen, maar het wachten op de definitieve toestemming van professor Van Calenbergh bleef toch even duren.
En toen ging het ineens heel snel.
Van Calenbergh heeft de operatiewonde nog eens onderzocht. Er was volgens hem geen enkel bezwaar om te vertrekken.
Dokter Labarque kwam dan even overlopen hoe de opvolging voor de korte termijn wordt gepland.
En toen we bijna klaar waren met inpakken kwam professor oncoloog Van Gool binnen.
Hij bracht het nieuws waar we zo op hadden gehoopt: het pathologisch onderzoek geeft overduidelijk aan dat het een laaggradige tumor betreft.
Het ding heeft een naam: desmoplastisch infantiel gauglioglioom. Alhoewel van dat laatste zijn we niet zeker, en wat maakt het ook uit.
Het komt er in 't schoon wezels op neer dat de tumor niet meer zal groeien en niet meer zal ziek maken.
...
Yes, oh yes!
Champagne!
Marie was heel content dat ze naar huis kon. Het werd ook tijd. Ze was niet meer te houden. Ze had haar bed al langs alle kanten betast en bekeken. Ze was het gewoon beu. Telkens Nette en Wiesje belden en we de telefoon aan Marie doorgaven, moest ze zeer intens luisteren, er verscheen een glimlach en ze draaide automatisch haar hoofd in de richting van het geluid om haar zusjes te zoeken. Wat een zaligheid om te zien; die herkenning.
De rit naar huis verliep vlotjes, van slapen kwam er niets in huis. Ze moest te veel rondkijken en genieten van de buitenwereld.
En dan, om 15.20u naar school, de grote zussen gaan halen. Wat een blij weerzien...
Het getater op de achterbank en de knuffels waren zeer talrijk aanwezig.
Wij zijn weer even de gelukkigste mensen op de wereld en drinken een glaasje op ons Marie.
En morgen is het feest...
